Land | Totaal aantal gevallen | Doden | Genezingen |
1 | United States |
|
| 0 |
2 | Italy |
|
| 34.211 |
3 | Spain |
|
| 62.391 |
4 | France |
|
| 27.469 |
5 | United Kingdom |
|
| 283 |
6 | Iran |
|
| 43.894 |
7 | Belgium |
|
| 6.463 |
8 | Hubei, China |
|
| 64.281 |
9 | Germany |
|
| 64.300 |
10 | Netherlands |
|
| 295 |
Deze tabel wordt automatisch bijgewerkt op basis van data van Johns Hopkins.
En de mensen luisteren. Ook in Nederland. De wereld staat op zijn kop, maar iedereen doet hier gewoon wat van hem of haar gevraagd en verwacht wordt, een enkele mopperaar, dwarsligger, spuger of agentenbijter daargelaten. We zijn al weken thuis aan het werk, houden over het algemeen netjes afstand op straat en in de winkels, schijt-aan-corona-feestjes zijn op één hand te tellen, we stoppen met hamsteren omdat de premier dat ‘achterlijk’ vindt, we blijven binnen in het eerste mooie lenteweekend en ook in het tweede, ook al is het Pasen. Vaak denken mensen gewoon zelf na. Soms is er enige dwang nodig, zoals het afsluiten van stranden, bossen en komend weekend zelfs het hele Limburgse heuvelland (omdat motorrijders en wielrenners een andere opvatting hebben van wat 1,5 meter is).Maar we luisteren wel. We verwáchten zelfs dat de overheid ons bij de hand neemt en keuzes maakt. We kijken niet eens meer raar op als er gesproken wordt over een speciale corona-app die een waarschuwing afgeeft als je in de buurt bent geweest van een besmet iemand. Er klinkt links en rechts wat gemompel over privacy, maar daar blijft het bij. Zoiets kennen we eigenlijk alleen uit landen met een wat strakker regime.Dat is toch een verrassende gewaarwording. Nog niet zo lang geleden, drie maanden ongeveer, toen de wereld er totaal anders uitzag, werd de overheid door een aanzienlijk deel van de bevolking bekeken met wantrouwen. En niet alleen de overheid, ook de media, politieke partijen, de wetenschap, de volksvertegenwoordiging; al die oude instituten waren dringend aan vervanging, vernieuwing of verwijdering toe, zo borrelde meer en meer naar boven. In een democratie gaat het namelijk om de wil van het volk, en die werd in toenemende mate niet meer gehoord (vond althans een deel van dat volk).
Politici waren profiteurs en zakkenvullers en sowieso één pot nat in allerlei achterkamertjes. De wetenschap was ‘ook maar een mening’, kijk maar naar de klimaatdiscussie. De mainstreammedia verspreidden nepnieuws of hadden een politieke agenda, mensen haalden hun ‘alternatieve feiten’ liever van Facebook of uit hun eigen bubbel dan van het ouderwetse journaal of hun vertrouwde krant.
In deze tijden van de hoogste nood blijken we toch terug te kunnen, en moeten, vallen op de kennis en daadkracht van mensen die weten wat ze doen. En dat is eigenlijk best hoopvol. Als je ervan uitgaat dat bijvoorbeeld het RIVM ‘ook maar een mening’ verkondigt, wat moet je dan? Of als je ervan overtuigd bent dat de meeste media nepnieuws verspreiden, waar haal je dan je informatie vandaan? En als je vindt dat politici er alleen maar voor zichzelf zitten, waarom zou je ze dan geloven?Er moeten belangrijke en fundamentele keuzes gemaakt worden, elke dag weer; en niet een of twee, maar ontelbare, over alles. Willen we een totale lockdown, een gedeeltelijke of helemaal geen lockdown? Maar hoelang dan? En hoe komen we er weer uit als de tijd daar is? Kiezen we intussen voor de economie of voor onze gezondheid? Het liefst allebei, maar hoe dan? En hoeveel mag dat kosten? Hoeveel geld hebben we eigenlijk en wat doen we daarmee? Redden we alle bedrijven of alleen de bedrijven die het echt nodig hebben? Hoeveel maskers hebben we nodig? Hebben we ze wel nodig? Hoeveel ic-bedden moeten we hebben? Wie krijgt er voorrang voor een beademingsapparaat. Het gaat maar door.De verantwoordelijkheid van politici, onderzoekers, artsen, verplegers, journalisten, schoonmakers, winkelpersoneel, agenten en al die anderen om het juiste te doen is nog nooit zo groot geweest. Vertrouwen in elkaar is hierbij cruciaal. Als er iets goeds uit deze crisis moet komen, laat dit het dan maar zijn.